تـــــــــــــــــرا من زهر شیرین خوانم ای عشق

کـــــــــــــه نامی خوش تــــــــــر از اینت ندانم .

و گـــــــــــــــــــــــر  هر لحظه  رنگی تازه گیری

به غـــــــــــــیر از « زهــــــر شیرینت » نخوانم .

تـــــــــــــــو زهری  زهــــــــر گرم سینه سوزی

تـــــــــــو شیرینی  که شــــور هستی از تست .

شـــــــــــــــراب جـــــــام خورشیدی که جان را

نشاط از تــــــــــــو  غـــم از تو مستی از تست .

به آســـــــــــــــانی  مــــــــــــــرا از من ربودی

درون کــــــــــوره ی غــــــــــــــــــــــم آزمودی

دلت آخــــــــــــــر به ســــــــــرگردانیم سوخت

نـــــــــــگاهم را به زیبایی گـــــــــــــــــــشودی

 بســـــــــــــــــی گفتند: « دل از عشق برگیر !

که : نیرنگ است  و افسون است و جادوست !»

ولــــــــــــــی ما دل به او بستیم و دیــــــــــدیم

کـــــــــــه این زهر است  اما ! ...نوشداروست !

چـــــــــــــــه غم دارم که ایــــــــن زهر تب آلود

تنـــــــــــــم را در جـــــــــــــــــــدایی می گدازد

از آن شـــــــــــــادم که در هنـــــــــــــگامة درد

غمی شــــــــــــیرین دلـــــــــــــم را  می نوازد .

اگــــــــــــــــــر مـــــــــــــ رگم به نامردی نگیرد

مــــــــــــــــرا مهرِ تــــــو در دل جاودانی است .

و گـــــــــــــــــــــر عمرم به ناکامی ســــــــرآید

تــــــــرا دارم که: مـــــــــــــرگم زندگانی است .

یک شبی مجنون نمـــــازش را شکست

بی وضـــــــــــــو در کوچه لیلی نشست  

عشق آن شب مست مستش کرده بود

فارغ از جام الستش کـــــــــــــــــرده بود

گفت یا رب از چه خوارم کــــــــــــرده ای

بـــــــــــــــــر صلیب عشق دارم کرده ای

خسته ام زین عشـــــــق دل خونم مکن

مــــــــــــــــن که مجنونم تو مجنونم نکن

مـــــــــــــــــــــرد این بازیچه دیگر نیستم

این تـــــــــــــو و لیلای تــــــو من نیستم

گفـــــــــــــت ای دیــــــــوانه لیلایت منم

در رگت پیــــــــــــــــدا و پنهانــــــت منم

ســـــــــــــــــــــالها با جور لیلا ساختی

مـــــــــــــــــــن کنارت بودم و نشناختی   

عشــــــــــــــــــق لیلی در دلت انداختم

صــــــــــــد قمار عشـــــــق یکجا باختم

کــــــــردمت آواره صحــــــــــــــرا ، نشد

گفتم عاقل میشوی امـــــــــــــــــا نشد

سوختم در حســـــــــــــــــرت یک یاریت

غــــــــــــیر لیلا بــــــــــــــر نیامد از لبت

روز و شـــــــــــــب او را صدا کردی ولی

دیـــــــدم امشب با منـــــــی گفتم بلی

مطمئن بـــــــــودم به من ســـــر میزنی

بر حــــــــــــــــــریم خانه ام در می زنی

حال ، ایــــــن لیلا که خوارت کـــرده بود

درس عشقش بـــــــــی قرارت کرده بود

مـــــــــــــرد راهش باش تا شاهت کنم

صد چـــــــــو لیلی کشته در راهت کنم

درین ســـــــــرای بــــی کسی ، کسی به در نمیزند

بــــــــه دشت پـــــــــــــــــــرملال ما ، پرنده پر نمیزند

یکی ز شــــــــب گـــــــــــرفتگان ، چراغ بر نمی کند

کســـــــــــــــی به کوچه سار شب، در سحر نمیزند

نشـــــــــــسته ایم در انتـــــــــظار این غبار بی سوار

دریغ کـــــــــــــز شبی چنـــــین ، سپیده سر نمیزند

گـــــــــذر گهی اســــت پرستم، که اندرو به غیر غم

یکــــــــی صلای آشنا، بــــــــــــــــــــه رهگذر نمیزند

دل خــــــــــــراب من دگـــــــــــــر خراب تر نمی شود

کــــــــــه خنجر غمت از ایـــــــــــن ، خرابتر نمی زند

چه چشم پاسخ است از این ، دریچه های بسته ات

برو که هیچکس نــــــدا، به گوش کـــــــــــر نمی زند

نــــــه سایه دارم و نـــــــــه پر، بیفکنندم و سزاست

اگــــــــــر نه بــــــــــــر درخت تر، کسی تبر نمی زند

 ازحکیمی پرسیدند که چرا استماع تو از نطق تو زیادت است؟

گـــــــــفت: زیرا که مـــــــــــــــــرا دو گوش داده اند و یک زبان 

یعنی دو چندان کــــــــــــــــــه می گویی می شــــــــــــنوی.

***

کم گوی و به جز مصلحت خویش مگوی

چیزی کــــــه نپرسند ، تو از پیش مگوی

از آغـــــــــــاز دو گوش و یک زبانت دادند

یعنی  که دو بشنو و یـــکی بیش مگوی

کاش میدانستم چیست؟

پیرم و گاهی دلم یاد جوانی می کند

بلبل شوقم هوای نغمهخوانی می کند

همتم تا میرود ساز غزل گیرد به دست

طاقتم اظهار عجز و ناتوانی می کند

بلبلی در سینه مینالد هنوزم کاین چمن

با خزان هم آشتی و گل فشانی میکند

ما به داغ عشقبازی ها نشستیم و هنوز

چشم پروین همچنان چشمک پرانی میکند

نای ما خاموش ولی این زهره ی شیطان هنوز

با همان شور و نوا دارد شبانی میکند

گر زمین دود هوا گردد همانا آسمان

با همین نخوت که دارد آسمانی میکند

سالها شد رفته دمسازم ز دست اما هنوز

در درونم زنده است و زندگانی میکند

با همه نسیان تو گویی کز پی آزار من

خاطرم با خاطرات خود تبانی میکند

بی‌ثمر هر ساله در فکر بهارانم ولی

چون بهاران میرسد با من خزانی میکند

طفل بودم دزدکی پیر و علیلم ساختند

آنچه گردون میکند با ما نهانی میکند

می‌رسد قرنی به پایان و سپهر بایگان

دفتر دوران ما هم بایگانی می‌کند

شهریارا گو دل از ما مهربانان مشکنید

ور نه قاضی در قضا نامهربانی میکند

آواز عاشقانه ی ما در گلو شکست

حق با سکوت بود ، صدا در گلو شکست



دیگر دلم هوای سرودن نمی کند

تنها بهانه ی دل ما در گلو شکست



سربسته ماند بغض گره خورده در دلم

آن گریه های عقده گشا در گلو شکست



ای داد ، کس به داغ ِ دل ، باغ ِ دل نداد

ای وای ، های های عزا در گلو شکست



آن روزهای خوب که دیدیم ، خواب بود

خوابم پرید و خاطره ها در گلو شکست



« بادا » مباد گشت و « مبادا » به باد رفت

« آیا » ز یاد رفت و « چرا » در گلو شکست



فرصت گذشت و حرف دلم ناتمام ماند

نفرین و آفرین و دعا در گلو شکست



تا آمدم که با تو خداحافظی کنم

بغضم امان نداد و خدا . . . در گلو شکست 

ز لیلی من شنیدم یا علی گفت
به مجنون چون رسیدم یا علی گفت

مگر این وادی دارالجنون است
 که هر دیوانه دیدم یا علی گفت

نسیمی غنچه ای را باز میکرد
به گوش غنچه دیدم یا علی گفت

چمن با ریزش باران رحمت
دعایی کرد و او هم یا علی گفت

خمیر خاک آدم را سرشتند
چو برمیخواست آدم یا علی گفت

مسیحا گر دم از اعجاز میزد
ز بس بیچاره مریم یا علی گفت

به فرقش کی اثر می کرد شمشیر
 یقینم ابن ملجم یا علی گفت

مگر خیبر ز جایش کنده می شد
 یقین آنجا علی هم یا علی گفت

دلا باید که هردم یا علی گفت

نه هر دم بل دمادم یا علی گفت

به صدق دل همیشه یاد او کرد

به هرپیچ و به هر خم یا علی گفت

دمی که روح در آدم دمیدند

زجا برخاست آدم یا علی گفت

چونوح از موج طوفان ایمنی خواست

 توکل کرد و هردم یاعلی گفت

عصا در دست موسی اژدها شد

 کلیم آنجا مسلم یا علی گفت

نمی شد زنده جان مرده , هرگز

یقینا" عیسی بن مریم یا علی گفت

رسول اله شنید از پرده غیب

 ندایی آمد, آن هم یا علی گفت

نزول وحی چون فرمود سبحان

ملک در اولین دم یا علی گفت

علی در کعبه بر دوش پیمبر

قدم بنهاد اول یا علی گفت

به فرقش کی اثر می کرد شمشیر

ما همیشه وقت کافی داریم به شرط آنکه هم بخواهیم و هم درست از آن استفاده کنیم

برخیز که غیر از تو مرا دادرسی نیست

گویی همه خوابند ، کسی را به کسی نیست

آزادی و پرواز از آن خاک به این خاک

جز رنج سفر از قفسی تا قفسی نیست

این قافله از قافله سالار خراب است

اینجا خبر از پیش رو و باز پسی نیست

تا آئینه رفتم که بگیرم خبر از خویش

دیدم که در آن آئینه هم جز تو کسی نیست

من در پی خویشم ، به تو بر می خورم اما

آن سان شده ام گم که به من دسترسی نیست

آن کهنه درختم که تنم زخمی برف است

حیثیت این باغ منم ، خار و خسی نیست

امروز که محتاج توام ، جای تو خالیست

فردا که می آیی به سراغم نفسی نیست 

در عشق خوشا مرگ که این بودن ناب است

وقتی همه ی بودن ما جز هوسی نیست

زندگی موسیقیِ گنجشک هاست

زندگی باغِ تماشایِ خداست...

زندگی یعنی همین پروازها،

صبح ها،

لبخندها،

آوازها...

...زندگی پنجره ای باز به دنیای وجود

تا که این پنجره باز است، جهانی با ماست

آسمان، نور، خدا، عشق، سعادت با ماست

فرصت بازیِ این پنجره را دریابیم

در نبندیم به نور، در نبندیم به آرامش پُر مهرِ نسیم

پرده از ساحت دل برگیریم

رو به این پنجره با شوق سلامی بکنیم...

             بیایید قدردان باشیم ...